Είπε ο Exupéry...

Ο μικρός πρίγκιπας είχε γίνει τώρα κατάχλομος απ' το θυμό του.
- Τώρα και εκατομμύρια χρόνια, τα λουλούδια πετάνε αγκάθια. Κι όμως, τώρα και εκατομμύρια χρόνια, τα αρνιά τρώνε τα λουλούδια. Δεν είναι, λοιπόν, σοβαρό θέμα να προσπαθείς να καταλάβεις γιατί τα λουλούδια κουράζονται τόσο πολύ για να ξεπετάνε αγκάθια που ποτέ δεν χρησιμεύουν σε τίποτα; Δεν είναι σημαντικό πρόβλημα ο πόλεμος ανάμεσα στα αρνιά και τα λουλούδια; Δεν είναι πολύ πιο σοβαρό και πιο σημαντικό από τους λογαριασμούς ενός χοντρού κόκκινου κυρίου; Κι αν εγώ ήξερα ένα μοναδικό στον κόσμο λουλούδι, που δεν υπήρχε πουθενά αλλού, εκτός από τον πλανήτη μου και που ένα μικρό αρνί μπορεί να το καταστρέψει με μια χαψιά, έτσι, ένα πρωί, χωρίς να καθόλου να σκεφτεί αυτό που κάνει, αυτό δεν είναι σημαντικό και σοβαρό θέμα; Κοκκίνισε, ύστερα πρόσθεσε:
- Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι που δεν υπάρχει παρά μόνο ένα δείγμα του μέσα σε εκατομμύρια και εκατομμύρια αστέρια, αυτό είναι αρκετό για να νιώθει ευτυχισμένος όταν το κοιτάζει. Σκέπτεται «Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί ...» Μα αν το μικρό αρνί φάει το λουλούδι, θα 'ναι για κείνο σαν να είχαν ξαφνικά σβηστεί όλα τ' αστέρια! Κι αυτό δεν είναι σημαντικό! ...
Δεν μπόρεσε να προσθέσει τίποτε περισσότερο. Απότομα ξέσπασε σε λυγμούς. Είχε πέσει η νύχτα. Είχα παρατήσει τα εργαλεία μου. Άρχισα να χλευάζω τον εαυτό μου για το σφυρί μου, για το μπουλόνι μου, για τη δίψα, για το θάνατο. Πάνω σ' ένα αστέρι, ένα πλανήτη, το δικό μου, τη Γη, βρισκόταν ένας μικρός πρίγκιπας που χρειαζόταν παρηγοριά! Τον πήρα αγκαλιά. Τον κούνησα πέρα-δώθε, νανουρίζοντάς τον. Του ψιθύριζα: «Το λουλούδι που αγαπάς δεν κινδυνεύει πια ... Ζωγράφισα ένα φίμωτρο στο αρνάκι σου ... Θα ζωγραφίσω και μια πανοπλία για το λουλούδι σου ... Θα ...». Δεν ήξερα τι να πω ... Ένιωθα πολύ άσχημα, δεν ήξερα πώς να τον φέρω πιο κοντά μου ή να πάω εγώ πιο κοντά του. Είναι τόσο μυστηριακή η χώρα των δακρύων.

Νεανικές Αν-ησυχίες..

Την κάψανε λοιπόν την όμορφη Αθήνα μας.. την κάψανε, όχι όμως άνευ λόγου και αιτίας.. Επανάσταση ο λόγος, οργή η αιτία..
Πολλοί διαμαρτυρήθηκαν.. πολλοί καταδίκασαν τα γεγονότα, πολλοί στεναχωρήθηκαν, μα κανείς από αυτούς δεν τα έβαψε μαύρα..
Γιορτή σήμερα, και όσοι χθές οδύρονταν για το αδικοχαμένο παλικάρι και την κατεστραμένη Αθήνα, ήταν χαμογελαστοί και κεφάτοι..
Τόσο εύκολα λοιπόν ξεχνούν τα όσα διατυμπάνιζαν εχθές;
Και γιατί αυτοί που διαμαρτύρονταν τόσο έντονα για το κάψιμο της Αθήνας, δεν διαμαρτυρήθηκαν και, όταν οι γνωστοί-άγνωστοι της άλλης πλευράς κάψανε τα δάση μας;
Μήπως τελικά το κάνουνε καθαρά για την αντίδραση; ή μήπως ποτέ δεν σκέφτηκαν στα σοβαρά τα όσα υποστηρίζουν;
Από την άλλη, μήπως εμείς έχουμε άδικο;
Αλλά μπορεί ο άνθρωπος, ο μαθημένος σε κάθε είδους επανάσταση, να σκύψει το κεφάλι, και να μείνει άπραγος;

Το είδαμε κι αυτό...

Τα θερμά μας συγχαρητήρια λοιπόν, στην Ελληνική Αστυνομία, που πραγματικά, ξέρει να κάνει πολύ καλά την δουλειά της!
Νεκρό το παιδί, που στα 16 του χρόνια (φυσικά σε αυτή την περίπτωση τους συμφέρει να τον χαρακτηρίσουν ώριμο και υπεύθυνο των πράξεών του..... ενώ σε άλλες περιπτώσεις, θεωρείται περιττό να εκφράσει ακόμη και την άποψή του), έχασε την ζωή του, από το όπλο του, τουλάχιστον, ανεγκέφαλου αστυνομικού, που αποφάσισε, ότι πρέπει να τραβήξει την σκανδάλη, γιατί, αν είναι δυνατόν (!).. ο μικρός επιτέθηκε στο περιπολικό!
Τώρα θα μου πείς, με ποιά λογική; Με την λογική του ηλιθίου φυσικά.. ή για την ακρίβεια με την λογική του χ@στη, που δεν μπορεί στα 30 του, να κουμαντάρει έναν έφηβο! Τί τρομοκράτης και ο 16χρονος όμως ε; κρατούσε ολόκληρο ξύλο (!) και γι΄αυτό, φυσικά και δεν είχε δικαίωμα στη ζωή.. ούτε και στη δικαιοσύνη...
Είναι ντροπη, στη δήθεν πολιτισμένη κοινωνία μας, να συμβαίνουν τέτοια πράγματα.. ντροπή για τους νόμους μας, ντροπή για την δημοκρατία, που η Ελλάδα είναι και το λίκνο της.. ακόμα χειρότερα, ντροπή, για αυτούς που -εμείς επιλέξαμε- να μας κυβερνούν, που δεν ελέγχουν, επαρκώς, τους ανθρώπους, που υποτίθεται μας προστατεύουν.. Συγνώμη, αλλά τέτοιου είδους προστασία, την προσφέρω και μόνη μου.. και στον εαυτό μου και στους γύρω μου..
Και τί φοβερό παράδειγμα που δίνει ο τρόπος αστυνόμευσης στους πολίτες της κοινωνίας..
Αντιστάθηκε, ή έσφαλε; Ε, ας τον σκοτώσουμε (!)
Νόμοι του Χαμουραμπί.. κλεψει χέρι; κόψει χέρι! Τί πολιτισμός! Τί δικαιοσύνη! Τί ασφάλεια!
Ειλικρινά, δεν ξέρω τί είναι χειρότερο... η αστυνόμευση, ή η αναρχία;;